Ποιος ήταν ο Marie-Antoine Carême;
Ο εκλεκτός των παλατιών.
Ξέρετε γιατί οι ιστορικοί, οι σεφ και οι απανταχού γευσιγνώστες αναφέρουν το όνομα του Marie Antoine Carême με σεβασμό; Επειδή οι καινοτομίες του αποτελούν τη βάση της σύγχρονης υψηλής μαγειρικής και είναι ο πρώτος celebrity σεφ από τον οποίο ξεκινά ουσιαστικά η ιστορία της γαστρονομίας.
Ο Careme ή απλά ο Αντονέν ήταν ο εκλεκτός των παλατιών. Ο Μέτερνιχ, ο τσάρος Αλέξανδρο Α', ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος της Αυστρίας, ο βασιλιάς Φρειδερίκος Γουλιέλμος της Πρωσίας ή ο Βασιλιάς Γεώργιος Δ' της Αγγλίας θεωρούσαν θέμα τιμής την παρουσία του στις κουζίνες τους.
Η ιστορία της ζωής του θυμίζει νουβέλα του Ντίκενς. Μια κρύα μέρα του 1792, ένας πατέρας, εγκαταλείπει στο κέντρο του Παρισιού ένα από τα 25 παιδιά του. Ευτυχώς για την ανθρωπότητα το τρομοκρατημένο δεκάχρονο αγόρι χτύπησε την πόρτα ενός εστιατόριου. Έξι χρόνια αργότερα δούλευε με τον φημισμένο ζαχαροπλάστη Μπελί. Εκεί τον εντόπισε ο σεφ του Ταλεϊράνδου, και αρχίσαν να συνεργάζονται στα δείπνα του καλοφαγά πολιτικού. Χάρη στον Ταλεϊράνδο η υψηλή κοινωνία του παραδόθηκε. Απέκτησε το δικό του ζαχαροπλαστείο στην οδό Ντε λα Πε. Κέρδισε φήμη με τα περίφημα pièce montée, ολόκληρα αρχιτεκτονήματα από αλεύρι και ζάχαρη, άλλωστε λάτρευε την αρχιτεκτονική και θεωρούσε τη ζαχαροπλαστική παρακλάδι της.
Ο λιτοδίαιτος Καρέμ, με το σπουδαίο συγγραφικό έργο, που έφτιαξε τη γαμήλια τούρτα του Ναπολέοντα και έψησε σουφλέ πασπαλισμένο με χρυσό για τους Ρότσιλντ, πέθανε το βράδυ της 12ης Ιανουαρίου 1833 αφού εξήγησε πώς ήθελε μαγειρεμένο το φαγητό του για την επόμενη μέρα.
Πιο συγκεκριμένα για τη ζωή του.
Ο Καρέμ κατάφερε να ευχαριστήσει γαστριμαργικά αλλά και με την τάξη και σειρά που είχαν τα τραπέζια του, τον Μέτερνιχ, τον Μέγα Ναπολέοντα, την Ιωσηφίνα, τον κόμη Φον Νέσελδορ, τον δούκα του Ουέλιγκτον, τον λόρδο Στιούαρτ, τον πρίγκιπα Εστερχάζ, τον Σατοβριάνδο, τον Βικτορ Ουγκό, τον Ονορέ ντε Μπαλζάκ, τον τσάρο Αλεξανδρο Α' που υπήρξε εργοδότης του, τον αυτοκράτορα Φραγκίσκο της Αυστρίας, τον Βασιλιά Φρεδερίκο Γουλιέλμο της Πρωσίας καθώς και το επίσης αφεντικό του Βασιλιά Γεώργιο Δ' της Αγγλίας. Ο Καρέμ επίσης ήταν αυτός που ετοίμασε το τελευταίο γεύμα της φυλακισμένης πλέον Μαρίας Αντουανέτας πριν τον αποκεφαλισμό της.
Έγραψε πολλά βιβλία που έγιναν bestsellers «Ο Παριζιάνος βασιλικός ζαχαροπλάστης» (1815), «Ο καλλιτέχνης ζαχαροπλάστης» (1815), «Ο Γάλλος αρχισερβιτόρος» (1822), «Η τέχνη της Γαλλικής κουζίνας» (1833). Ξεχώρισε το βιβλίο του «Εργασίες για την αρχιτεκτονική και τον καλλωπισμό της Αγίας Πετρούπολης» (1822) γιατί δεν αναφερόταν σε μαγειρική τέχνη αλλά στην 2η απασχόληση του την αρχιτεκτονική. Το έγραψε κατά τη διαμονή του στο παλάτι του τσάρου Αλέξανδρου Α', όπου εργαζόταν.
Το 1832 άρχισε πλέον να νοιώθει κόπωση και πόνο. Ήξερε ότι σιγά, σιγά θα πέθαινε. Το βράδυ της 12ης Ιανουαρίου 1833, ολόκληρη η αριστερή πλευρά του παρέλυσε και για λίγο έχασε τις αισθήσεις του. Μαζί του ήταν η κόρη του Μαρί και ο γραμματέας του Φαγιό ο οποίος περιέγραψε τη σκηνή. Οι γιατροί μετά από πολλές γνώμες έβγαλαν τη διάγνωση. [Δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα επειδή πέρασε ολόκληρη τη ζωή του μαγειρεύοντας πάνω από κάρβουνα, σε περιορισμένους χώρους]. Κατά τη διάρκεια της νύχτας ξαναβρήκε τις αισθήσεις του, εξήγησε πως ήθελε το ψάρι του μαγειρεμένο την επόμενη μέρα, σώπασε για μισή ώρα και πέθανε. Η 50χρονη ζωή του ήταν η απόδειξη ότι όση γλύκα έχει η επιτυχία, τόση πικρή είναι η γεύση της ιδιοφυΐας. Μέρος του εγκεφάλου του αφαιρέθηκε για να εξεταστεί η ιδιοφυία του πάνω στην κουζίνα.
Δημιούργησε, δοξάστηκε, πλούτισε, αλλά δεν ευτύχησε. Άλλη γυναίκα παντρεύτηκε στα 25 του, με άλλη έκανε παιδί στα 26 του, με καμία δεν έζησε. Όσο για την κόρη του Μαρί, εκτός από την οικονομική ενίσχυση που της παρείχε, στην ουσία την είχε εγκαταλείψει όπως κι εκείνον ο δικός του πατέρας.
Η Μαρί δεν μιλούσε σε κανέναν για τα ψυχολογικά της προβλήματα. Αρκέστηκε να παρακούσει τις τελευταίες επιθυμίες του πατέρα της και να καταστρέψει σχεδόν όλο το προσωπικό αρχείο του. Ο Καρέμ τελικά θάφτηκε σε έναν ανώνυμο τάφο στο νεκροταφείο της Μονμάρτης, σε μια περίοδο που τα θύματα της χολέρας στο Παρίσι ανέρχονταν στα 1200 ημερησίως. Ο τελευταίος λοιπόν εχθρός που είδε ο Καρέμ να σαρώνει το Παρίσι, μετά του Ρώσους, δεν ήταν άλλος από τη χολέρα. Δεν ήταν και το καλύτερο φινάλε.
Ο Καρέμ είχε την αλάνθαστη ικανότητα να μαγειρεύει για τους σωστούς ανθρώπους, στα σωστά μέρη, τη σωστή στιγμή. Αν ισχύει αυτό που πίστευε ο συνάδελφος του Μπριγιά Σαβαρέν, «Είμαστε αυτό που τρώμε», τότε ήξερε τους σπουδαίους άντρες και γυναίκες της εποχής του καλύτερα από οποιονδήποτε. Ήξερε τα αγαπημένα πιάτα του Γεωργίου Δ', των Ροθτσάιλ και των Ρομανόφ. Ήξερε τις απαιτήσεις του Ναπολέοντα για γρήγορο φαγητό, για πιο λόγο η αυτοκράτειρα Ιωσηφίνα υπέφερε από δυσοσμία της αναπνοής και πως να εξασφαλίζει την εύνοια του πρίγκιπα της Ουαλίας.
Αυτός είναι ο πατέρας της μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής τέχνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου